Wielrennen of dienstplicht

Heroïsch beeld

Ik lig televisie te kijken. Op het scherm zie ik dat het keihard regent, beetje hagelstenen erbij ook nog. Blij dat ik hier binnen zit. Er is iets spectaculairs gaande, maar omdat het donkerder en donkerder wordt zie ik steeds minder. Vanuit de verte komt een mager ventje steeds dichterbij. Hij zit op een heel klein fietsje en rijdt zo te zien alleen. Hij lijkt me niet echt met het weer bezig. Hij wordt achtervolgd door een horde auto's en motoren waarvan alle koplampen hem in de schijnwerpers zetten. Het tafereel ziet er heroïsch uit. De verslaggever meldt dat de wielrenner met zijn laatste kilometers bezig is. 'Het lijkt erop dat hij het gaat halen, ja hoor, hij gaat het halen!' Het beeld schakelt soms alvast even naar de finishlijn die getrokken is in de dwergstaat Andorra, in Arcalis om precies te zijn. Andorra? Dat is toch dat belastingparadijs? Klopt. Het is daar lekker wonen in het land dat leeft van export en toerisme. En er is nog iets met Andorra. Er geldt geen militaire dienstplicht. Ik dacht aanvankelijk dat dat in Nederland ook zo was, maar dat ligt toch iets anders.

Vrijwillig

Ik kan me nog herinneren dat ik de envelop opende welke ik had ontvangen van het Ministerie van Defensie. Ik was zeventien jaar en met van alles bezig, behalve met militaire dienst. Tot mijn vreugde las ik dan ook dat ik me niet hoefde te melden. Wel had ik de mogelijkheid om mijzelf nog vrijwillig aan te melden. Maar op dat moment leek mij dat in het geheel hoogst onaantrekkelijk. Een beetje zandhappen en schieten leken me best nog wel aardig. Ook zag ik weinig problemen met betrekking tot veel sporten en (spotgoedkoop) bier drinken. Alleen opvolgen van commando's en hiërarchie; daar had ik beduidend meer moeite mee. Ik had geen behoefte aan mensen die mij zouden vertellen wat goed voor me was. Ik besloot in stilte te bedanken voor de uitnodiging om mij vervolgens verder te richten op school, werken en uitgaan.

Herinvoering

Lotingsregister 1922
gemeente Alkemade 

Tot mijn schrik hoorde ik onlangs dat er op politiek niveau, en ook daarbuiten, steeds meer mensen het een goed idee lijkt om de dienstplicht weer te herintroduceren. Volgens al die voorstanders zijn er tal van redenen om de lotingsregisters weer te openen. Zo zou het onder andere goed zijn om de jeugd wat discipline en zelfvertrouwen bij te brengen. Tegelijkertijd zou herinvoering verbindend kunnen werken. Ik geloof hier niet zo in. De aanstormende generatie regelt verbinding tegenwoordig gewoon zelf en zit echt niet te wachten op betutteling of ontneming van de bewegingsvrijheid. Ik vraag me ook af of opvoeden een taak van defensie moet worden. Ik meen dat defensie zich vooral moet bemoeien met het voorkomen of desnoods voeren van oorlog. Dat is namelijk de reden dat de Nationale militie sinds begin van de negentiende eeuw mede uit ingelote dienstplichtigen bestond. Er waren destijds gewoon te weinig soldaten. Tot aan 1997 dan, want daarna ontbrak - voor mij gelukkig - even de noodzaak om er mee door te gaan.

Investeren of stoppen
Dienstplicht is dus nooit weggeweest, alleen de meldingsplicht staat momenteel even stil. Dat betekent dat iedereen - wellicht ook vrouwen? - tussen de 17 en 45 jaar, zich beschikbaar moet houden voor het Nederlandse leger. Dus als de pleuris uitbreekt, dan gaan we weer massaal in dienst. Maar als dat dan al gebeurd, is het maar de vraag of de krijgsmacht op tijd klaar is om zich te weren. Ik denk van niet, al vind ik wel dat Nederland een keuze moet maken. Óf stoppen met investeren in defensie óf juist veel meer investeren, zodat er ook een degelijk leger is opgeleid op het moment dat het nodig is. De status quo is wat mij betreft geen optie meer. Dreiging genoeg namelijk.

Militair
Ondertussen zit ik op de bank; op het puntje ervan dan hè. De door mij eerder geprezen Tom Dumoulin heeft het weer geflikt. De 25-jarige wielrenner heeft hard getraind, en is na kort het geloof in eigen kunnen kwijt te zijn geweest, weer opgestaan. Over discipline gesproken; hij heeft letterlijk en figuurlijk zijn rug gerecht. Mooi ook dat de winnaar, van de etappe naar het land waar geen dienstplicht geldt, ook zijn bravoure weer heeft teruggevonden. Dumoulin denkt deze Tour de France namelijk nog een rit te kunnen winnen. Dat zou zelfs aanstaande vrijdag al kunnen, want dan wordt een tijdrit verreden; toevallig zijn specialiteit. Ik hoop het voor hem. En misschien gaat hij zelfs tijdens de Olympische Spelen in Rio ook zo'n kunstje flikken. De verbroedering zal immens zijn. Het zou werkelijk zonde zijn geweest als hij daar vanwege dienstplicht niet mee had kunnen fietsen, al zou hij natuurlijk een uitstekende militair zijn geweest.