Voetbal moet weer om voetbal gaan

Union of European Football Associations
Vice President A.M. Villar Llona
Route de Genève 46
CH-1260 Nyon 2
Switzerland


Roelofarendsveen, 26 juni 2016





Geachte heer Villar Llona,

Deze periode staat uiteraard volledig in het teken van het Europees kampioenschap voetbal in Frankrijk. Helaas heeft het Nationale team van mijn eigen land geen deelname kunnen afdwingen. Dat heeft me er echter niet van weerhouden om zo nu en dan de verrichtingen van andere Europese landen te volgen. Met weemoed heb ik echter moeten constateren dat ik tot aan nu meer ergernis dan plezier heb beleefd aan het kampioenschap, wat meteen de reden van mijn brief aan uw adres verklaart en rechtvaardigt.

Voor veel Europeanen betekent een EK een welkome afleiding gedurende de drukte van de dagelijkse beslommeringen. Voor een enkeling vormde het evenement zelfs aanleiding om naar het land van de voormalige zonnekoning af te reizen. Ondanks het plezier dat dergelijke reisjes normaliter teweeg brengt, heb ik moeten vaststellen dat sportiviteit bij sommige supporters zo af en toe ver te zoeken was. Het dieptepunt waren de rellen rondom en in het stadion tijdens, voor en na enkele wedstrijden. U heeft hierop adequaat geacteerd door de betrokken landen een fikse boete op te leggen. Dat zal ze leren!

Scoren
Voetbal is een leuk spel om te spelen, maar helaas laat de attractiviteit van de wedstrijden tijdens dit EK wel wat te wensen over. Ik heb met plezier en regelmaat jarenlang zelf een balletje getrapt dus ik weet hoe leuk het voetbalspel kan zijn. Het valt me dan ook op dat de spelers maar weinig plezier lijken te beleven. Een uitzondering is als er gescoord wordt, maar dat komt helaas nogal weinig voor. Bij andere sporten lijkt dat beter te gaan.

Om meer te kunnen scoren is er meer ruimte nodig op het veld. Mijn voorstel zou zijn om buitenspel af te schaffen. Hierdoor wordt steeds het hele veld benut waardoor meer acties kunnen worden gemaakt. Op die manier zullen er als vanzelf meer doelpunten vallen. Het lijkt erop dat teams meer bezig zijn om niet te verliezen dan dat zij proberen te winnen. Het moderne voetbal ontbeert het in mijn ogen dan ook nogal aan spanning. Dit zou kunnen verbeteren wanneer nog enkele essentiële spelregels worden gewijzigd en tegelijk enkele nieuwe worden toegevoegd.

Onsportief gedrag
Eén van mijn grootste ergernissen is de regelgeving rondom blessurebehandelingen. Een ongewenste voedingsbodem voor onsportief gedrag. Op uw website lees ik dat de regels zijn veranderd: 'De geblesseerde speler wordt weer op het veld behandeld in plaats van buiten de lijnen.' Hierdoor zou het team van de geblesseerde speler geen hinder ondervinden van het tijdelijke ondertal. Klinkt uiteraard hartstikke eerlijk, alleen blessurebehandelingen dragen allerminst bij aan de attractiviteit van het voetbalspel. Voetbal is een contactsport en soms resulteert dit nou eenmaal in een lichte kwetsuur. Gelukkig stellen veruit de meeste blessures vaak niet veel voor. Als een speler een zware overtreding begaat dan moet dit worden bestraft, maar door het steeds maar toestaan van blessurebehandeling vertraagt het spel echt te veel. Stop daarmee en behandel de speler terwijl het spel doorgaat. Ik garandeer u dat veruit de meeste blessures dan ineens geen blessurebehandeling meer behoeven. En tussen ons gezegd en gezwegen, ik vermoed dat blessures soms zelfs bewust worden voorgewend om voordeel te behalen! Indien er toch sprake is van een ernstige blessure mag de scheidsrechter uiteraard altijd het spel kort stilleggen.

Respect
Het valt mij op dat diezelfde scheidsrechter te pas en te onpas mikpunt is van scheldpartijen. Er heerst een hopeloos gebrek aan respect voor de leiding. Constant objectief en alert zijn blijkt geregeld weer een onmogelijke opgave. Zelfs de inzet van zes arbiters heeft dit niet verbeterd. Dit kan allemaal veel effectiever. Harder optreden tegen zeuren op de leiding door spelers vijf of tien minuten uit te sluiten, kunnen er voor zorgen dat de scheidsrechter weer in aanzien stijgt. Daarbij kunnen grove overtredingen op gelijke wijze worden bestraft waardoor het ineens een stuk minder interessant wordt om ze te begaan. Gele kaarten zijn dan helemaal niet meer nodig. Laat verder de aanvoerder het team écht vertegenwoordigen en zorg ervoor dat diegene zijn team in bedwang houdt. Bij andere sporten waaronder rugby werkt dit al tijdenlang feilloos. Reclameren komt daar nauwelijks voor. 

Werkelijke speeltijd
Er hangen tegenwoordig zoveel camera's in het stadion dat ik me afvraag waarom die niet als hulpmiddel dienen voor de leiding? Het spel verloopt veel eerlijker wanneer is na te gaan of er werkelijk sprake is van een overtreding of doelpunt. Tijdens het bekijken van de beelden kan de klok even worden stilgezet. Schwalbes behoren dan waarschijnlijk tot het verleden en vrijwel al het andere onsportieve gedrag zal op die manier in de ban worden gedaan. In het verlengde daarvan is mijn advies om de speeltijd van wedstrijden aan te passen. Twee keer 35 minuten werkelijke speeltijd lijken mij meer dan genoeg. Tijdrekken behoort zo tot het verleden, omdat het geen zin meer heeft. Zeker wanneer een team is toegestaan om door te wisselen waarbij gebruik mag worden gemaakt van zestien spelers. Blessuretijd ter compensatie hoeft dan niet meer en het spel blijft lekker doorgaan. Weg met het oponthoud en ruim baan voor meer fun en respect!

Tot slot
In alles wat uw organisatie doet, moet voetbal op de eerste plaats staan, althans zo luidt een van de kernwaarden van UEFA. Ik begrijp dat u symbolisch van elf waarden uit wenst te gaan, al zijn dat er toch wel wat veel naar mijn mening. Overigens lijkt het er op dat verkeerde zaken zwaarder wegen waaronder commerciële - en soms zelfs eigen belangen. Te veel regels en randzaken hebben het spel dan ook aangetast en ze halen helaas ook het slechtste in veel spelers naar boven. Zo zijn de spelers geen goed voorbeeld voor een toekomstige generatie en dat kan niet de bedoeling zijn. Ik hoop dan ook oprecht dat u mijn adviezen ter harte zult nemen zodat het voetbal weer leuker en aantrekkelijker wordt.

Hoogachtend,


Maurice van der Meer

Basisinkomen

Met een basisinkomen
geen zorgen meer

Ik lees het weer wat vaker.  Het zou sociale voorzieningen als AOW, bijstand en WW kunnen vervangen. Ook de hypotheekrenteaftrek, huur- en ziektekostensubsidies en kinderbijslag kunnen verdwijnen. Er worden bedragen genoemd tussen 1.000 en 1.400 euro netto per volwassene per maand. Kinderen zouden wat minder krijgen. Allemaal zonder tegenprestatie en voor iedereen gelijk. Klinkt te mooi om waar te zijn. Er is een groeiende groep voorstanders die wel wat zien in dit idee. Waar heb ik het over? Het basisinkomen.

Droom
Stel je eens voor. Nooit meer zorgen of er genoeg geld is om vaste lasten te betalen. En daardoor alle ruimte om datgene te doen wat je het allerliefste wil doen. Normaal gesproken een droom, want voor veel mensen draait het leven in eerste instantie om geld verdienen. Als je geluk hebt, vind je het werk niet vervelend om te doen. Als dit wel zo is, dan durfde je wellicht - zeker de afgelopen jaren - geen move te maken, omdat je bang voor inkomensdaling. Immers er is een aantal vaste lasten te betalen. Dus als dat nou geregeld is, zijn die problemen van de baan. Of toch niet?

Belasting
Hoe zeer ik iedereen een basisinkomen zou gunnen, kan zoiets natuurlijk niet zomaar worden ingevoerd. Het financieringsvraagstuk zal complex zijn. De begroting voor de AOW - toch ook een soort basisinkomen - levert bij tijd en wijle nu al financiële kopzorgen op. Een basisinkomen voor iedereen zou onder meer kunnen worden bekostigd door de belasting op gebruik (btw) te verhogen. Hoe meer je consumeert, des te meer ga je betalen. Op dit moment is het hoge btw-tarief al 21%. Dit zal dan nog een paar procenten omhoog moeten en ik vraag me dan ook af of bestedingen met die verhoging op peil zullen blijven. Daarnaast zullen de breedste schouders in de vorm van belastingverhoging op arbeid of vermogen de begroting moeten dichten.

Zwitserland
Het basisinkomen is geen compleet nieuw idee. In de jaren '80 werd ook al eens nagedacht over een basisinkomen voor iedereen. Toen is dit idee verworpen. Het zou te duur en omslachtig zijn om in te voeren. Mensen zouden er misschien ook een beetje lui van worden. Zonder vaste baan is er ruimte om iets terug te doen voor de maatschappij, maar wie garandeert dat dit gebeurt? Tegelijkertijd is een juiste constatering dat het huidige systeem niet echt lekker werkt. Daarom zal het initiatief zeker niet helemaal worden verworpen. Dit geldt ook voor de andere landen van Europa. In België zijn onlangs plannen geïntroduceerd voor een basisinkomen en niet zo lang geleden is er in Zwitserland een heus referendum gehouden over dit onderwerp. Een grote meerderheid was echter tegen de komst van het basisinkomen. De vraag is waarom Nederlanders dan wel voor zouden moeten zijn?

Doel voorbij

Arm of rijk

Doordat het basisinkomen veel bestaande regelingen vervangt, kan er fors op bureaucratie worden bespaard. Zeker een voordeel. De vraag is alleen of de echte hulpbehoevenden voldoende overhouden met alleen het basisinkomen. Iedereen mag in het beoogde systeem zoveel bijverdienen als hij of zij wenst, maar als je dat niet kunt, moet er mogelijk weer een aanvullende regeling komen. Dan schiet het zijn doel voorbij.

In de nabije toekomst zal automatisering een deel van de banen gaan vervangen. De verwachting is dat een groep lager opgeleiden hiervan de dupe zal zijn. Maar komen die dan ooit weer aan een nieuwe baan? En zonder WW-uitkeringen is je inkomen - afhankelijk van hoeveel je verdiende - meteen fors lager. Een ander veelgehoord argument uit het ja-kamp is dat mensen worden gestimuleerd om zelfstandig te gaan ondernemen in de wetenschap dat vaste lasten betaald kunnen worden, maar hebben al die mensen dan ineens wél de tools in huis om daadwerkelijk te gaan ondernemen?

Vraag en aanbod
In plaats van een basisinkomen is het denk ik beter om te investeren in onderwijs en zelfredzaamheid van mensen. Dan staat iedereen sterker. Sommigen hebben nu eenmaal een duwtje in de rug nodig. Vanuit sociaal oogpunt bekeken is het eerlijk dat iedereen een basisinkomen geniet. Gelijkheid van inkomen en kansen. Het verschil tussen arm en rijk gaat echter niet afnemen door een basisinkomen. In de praktijk moet ik dus nog maar zien of gelijkheid zo zal uitpakken. Ik geloof er niet in. En ja, als iedereen een basisinkomen ontvangt, resulteert dit mogelijk in een inkomensstijging voor iedereen. Natuurlijk een prettig gegeven. Maar met geld is het een kwestie van vraag en aanbod. Als er meer geld is, dan worden de prijzen vanzelf hoger. Weg voordeel. Wat is dan onder aan de streep het voordeel voor de burger van de invoering van een basisinkomen? Ik ben nog niet overtuigd.

Hooligans

Veenbokke
Amateur Rugbyteam

Zondagavond. Ik strompel nogal stijfjes door de kamer. Gisteren heb ik bij rugbyclub The Bassets in Sassenheim een rugbytoernooi gespeeld met ons team 'De Veenbokke'. Schade valt gelukkig nog mee. Hier en daar een bult, een dikke knie, een gekneusde vinger en een blauw oog. Binnen een paar dagen trekt dat allemaal wel weer bij. Het was een ongemeen geslaagd toernooi waaraan weken van intensieve voorbereiding vooraf waren gegaan. De hele equipe stond fit en afgetraind aan de start van het jaarlijks terugkerend evenement, dat uiteindelijk zelfs winnend werd afgesloten. De Bert Groeneveld-bokaal kon zodoende na een jaar van afwezigheid weer mee terug worden genomen naar Roelofarendsveen. Een prestatie van formaat en een kers op de taart voor ons amateur-rugbyteam, welke werd opgericht in 2007 en dus dit jaar het tienjarig jubileum op wel heel gepaste wijze kon vieren.

Hard en fair
Wanneer ik anderen vertel over de edele sport rugby zie ik meestal de gezichten iets vertrekken. Onbekend maakt onbemind. Eenmaal vertrouwd met de regels van het spel, blijkt het echter een sport voor gentlemen, waarbij respect voor de tegenstanders en scheidsrechter hoog in het vaandel staat. Het is weliswaar een keiharde sport, maar altijd met eerbied voor elkaars gezondheid. Daar kunnen anderen een voorbeeld aan nemen. Ook langs de lijn gaat het er gemoedelijk aan toe. Zelden gedoe met supporters. Ik heb de vergelijking met voetbal eerder al eens gemaakt en ook nu, nu ik aan het bijkomen ben van mijn inspanningen, voel ik de neiging dat weer te doen.

Vuurwerk
Het is vast niemand ontgaan dat afgelopen week het EK voetbal is begonnen. Maar om nou te zeggen dat het allemaal even feestelijk is? Nee. 'De veiligheidsmaatregelen zijn aangescherpt,' hoor ik de verslaggever nog zeggen tijdens de middagwedstrijd Turkije-Kroatië. Maar tijdens die zelfde wedstrijd klonk ineens een oorverdovende knal van vuurwerk in het stadion. Daar begrijp ik dus niets van. Hoe kan vuurwerk in vredesnaam het stadion in komen? Foutje!? Het publiek schrok er in ieder geval flink van, want het werd meteen muisstil op de tribunes. Misschien dachten velen in het stadion ook direct aan een daad van terreur? Hoe wrang is het dan ook dat er niet veel later nog zo veel ellende zou volgen. Dit keer met een negatieve hoofdrol voor supporters.

Hooligans

Agressieve hooligans

Supporters zijn het maar al te vaak oneens met elkaar. Daar is op zich niks mis mee, als het daar bij zou blijven. Tijdens de wedstrijd Engeland-Rusland liep het echter wel heel erg uit de hand. Ook daar weer vuurwerk in het stadion. Op een gegeven moment schoot een Russische fan zelfs een vuurpijl naar het vak waar Engelsen zaten. Daarna ontbrandde het volledig. Koren op de molen voor die zogenaamde supporters die voetbal gebruiken om hun agressie de vrije loop te laten. De binnensteden van Marseille en Nice zijn als gevolg van de vele gevechten het strijdtoneel geworden van rivaliserende supportersgroepen die nergens voor terugdeinzen. Het is een kwestie van tijd voordat er doden vallen. Ik ben benieuwd wat de UEFA dan zal doen. De desbetreffende landen de deelname ontzeggen? Spelen zonder publiek? Ik vrees dat het allemaal niets uitmaakt. Hooligans laten zich niet afschrikken. Je kunt hooguit proberen ze niet in de buurt te laten komen van het toernooi, maar dat is als gevolg van het vrije reizen door Europa niet te doen.

Voorbeeldige jongens

De beker
Een memorabel weekend dus met gelukkig ook veel gezelligheid. Want ondanks die vervelende beelden die mij bereikten vanuit Frankrijk krijg ik die grijns niet meer van mijn gezicht. De overwinning is dan ook uitermate uitbundig gevierd. Nog volop nagenietend van de winst van die felbegeerde bokaal hoop ik echter oprecht, dat al dat supportersgeweld niet meer terugkomt tijdens het EK. Hopen tegen beter weten in? Misschien.

Kijk, net als als die hooligans hebben ook wij als team een keiharde strijd geleverd, maar dan op sportieve wijze. Behoudens wat boze blikken tijdens de wedstrijd is er na afloop dan ook uitbundig gefeest mét de tegenstanders en hun supporters. Daar kunnen die voetbalhooligans een voorbeeld aan nemen, al zullen ze dat waarschijnlijk niet doen.

Sporthelden

Tot mijn grote verbazing kwam ik er deze week achter dat aanstaande vrijdag het Europees voetbalkampioenschap al begint. 'Wij' doen niet mee in Frankrijk en dus heb ik berichtgeving omtrent dit evenement onbewust een beetje genegeerd. Ik voelde kennelijk weinig betrokkenheid en dan heeft het brein er vanzelf minder aandacht voor. Andersom, wanneer er wel betrokkenheid zou zijn, dan lijkt het vaak of datgene ineens overal zichtbaar is. Hoe dan ook, ik vind het EK en alles wat met voetbal te maken heeft even een stuk minder interessant. Maar niet getreurd: elk nadeel heeft zijn voordeel. Nederland brengt gelukkig veel meer heldhaftige sporters voort. Het gemiste EK geeft mij de ruimte om wat meer op andere hoofdrolspelers te focussen.

Kiki

Zo heb ik vorige week genoten van Kiki Bertens die met het behalen van de halve finale een uitzinnige prestatie leverde tijdens het tennistoernooi van Roland Garros - toevallig ook in Frankrijk. De beelden van het doorzettingsvermogen van die kranige jongedame met haar kuitblessure hebben mij geraakt. Volgens andere media heeft zij een kleine spierscheuring opgelopen, nadat zij eerder een lange reeks overwinningen had neergezet. Bijzonder dat ze ondanks die blessure zo ver gekomen is. Helaas was ene nogal ongeïnteresseerde mevrouw S. Williams - een beest van een vrouw - net iets te sterk voor haar. Niet getreurd, volgende maand krijgt ze wellicht een nieuwe kans. Door haar prestaties bestrijkt ze namelijk ineens plek 27 op de wereldranglijst en daardoor is ze mogelijk direct geplaatst voor het hoofdtoernooi van Wimbledon. Nederland telt weer mee op tennisgebied.

Grote Prijs

Max Verstappen winnaar Grand Prix Barcelona

Waar Frankrijk een mooi podium bood voor de tennisfans, was het twee weken geleden smullen voor de autosportliefhebbers in Monaco - toch ook een beetje Frankrijk in mijn ogen, al zullen de Monegasken het daar niet mee eens zijn. De jaarlijkse Grand Prix die aldaar verreden wordt, is een hele mooie traditie waar altijd iets opmerkelijks gebeurt. Het stratencircuit is smal waardoor inhalen eigenlijk niet kan. Toch is er iemand die dat volop deed. Max Verstappen. Voor de Nederlandse Formule 1 fans is hij natuurlijk de grote held. De Limburgse zoon van voormalig coureur Jos Verstappen, won vorige maand zijn eerste Grote Prijs in Barcelona, kort nadat hij was overgegaan naar Red Bull Racing - één van de topteams. Een GP winnen was nog geen enkele Nederlander ooit gelukt, wat zijn prestatie vanzelfsprekend heel bijzonder maakt. In Monaco waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen. Helaas speelde de regen hem parten. Hij nam, net als in de training, ook in de wedstrijd iets te veel risico waardoor zowel de vangrail als zijn bolide moesten worden gerepareerd. Een foutje van de pas 18-jarige koele kikker die zo nog wat leergeld betaalde. Ik ben er desondanks van overtuigd dat Max de toekomstige wereldkampioen is. Nederland telt ook in deze sport helemaal mee.

Steven Kruijswijk op de Colle dell' Agnello

Bikkels
En dan was er ineens een sympathiek ogende roodharige knaap uit Brabant die met zijn vederlichte postuur bergen bedwong in Italië. De Giro d'Italia staat synoniem voor afmatting afzien en gevaar en is volgens mij zwaarder dan de Tour de France. De start was al fenomenaal, want de proloog van de drie weken durende koers was in het voor de gelegenheid roze gekleurde Apeldoorn. Tom Dumoulin had zijn zinnen gezet op de overwinning. Tot genoegen van de stad slaagde zijn plan en zo reed de Limburger vanaf die dag dagenlang in de roze leiderstrui. Jammer dat hij de week erop met een blessure uitviel, maar daar was ineens Steven Kruijswijk die het roze stokje overnam. Drie dagen voor het einde voerde hij nog steeds met grote voorsprong het klassement aan. In gevecht met zijn concurrenten bewees hij bergop keer op keer de sterkste te zijn. Helaas werd de afdaling van de Colle dell' Agnello hem fataal. Hij nam een bocht te wijd waardoor hij tegen het opzijgeschoven sneeuw knalde. Daardoor vloog hij over de kop, waarmee zijn droom op Titanic-achtige wijze in duigen viel. Met een gebroken rib reed hij de ronde wel uit, een bikkel dus.

Over ruim drie weken start de Tour de France waar Kruijswijk niet aan zal deelnemen. Gelukkig strijden er wel veel andere Nederlanders mee om de prijzen. Wat te denken van Wout Poels, die in het voorjaar de klassieker Luik-Bastenaken-Luik won en die in 2012 tegen zijn zin na een val in een Tour-etappe richting Metz de strijd meer dood dan levend moest verlaten. Gelijksoortige misère vielen eerder ook Robert Gesink en Dumoulin ten deel. Maar die jongens zijn werkelijk spijkerhard en wat mij betreft ook kanshebbers voor een ritzege komende zomer. Ik heb veel bewondering voor die sporters die steeds weer de elementen van de natuur trotseren. Winnen doet niemand er van, maar wel goed voor de heldenstatus. Drie weken lang op een heel klein zadeltje, berg op en af, soms schrapend over het asfalt. Heftig hoor. Respect. Helden zijn het.

Citius altius fortius

Het Olympische motto;
Citius altius fortius

Vanaf augustus begint het grootste mondiale sportfeest van de wereld; de Olympische Spelen. Ook daar zal er behoorlijk wat Nederlandse inbreng zijn. Ik ga juichen voor sprintster Dafne Schippers - nu al legendarisch op de 100 en 200 meter. Verder kijk ik uit naar wat het zwemmen gaat brengen met Ranomi - die met die ingewikkelde achternaam - en Femke Heemskerk. Ook de turnequipe, atletiekploeg en hockeyteams gaan voor de hoogste trede. Ik ben benieuwd of het aantal van twintig veroverde medailles van de zomerspelen van Londen kan worden overtroffen. Eén ding is wel zeker; alle sporters hebben reeds beestachtig gevochten om te mogen deelnemen in Rio. Het motto van de Olympische spelen is niet voor niets sneller, hoger en sterker waarbij het gaat om het streven naar het hoogst haalbare. Deelname op dat hoge niveau is al een prestatie op zich.

Onze Nationale voetbalploeg, die het doorgaans nergens aan ontbreekt, is het niet gelukt om deelname aan een groot evenement af te dwingen. Het had natuurlijk best wel gezellig kunnen zijn en toch lig ik er niet van wakker. De ploeg is eenmaal gewogen en te licht bevonden. Niet sterk en snel genoeg, zeg maar. Daarbij vind ik het juist wel mooi dat andere sporten nu eens meer aandacht krijgen. Het belooft hoe dan ook een mooie sportzomer te worden met ongetwijfeld vele overweldigende prestaties en eerlijk is eerlijk; bij die fabelachtig heroïsche verrichtingen verbleken de voetballers.