Doolin

Vanmorgen zat ik wat te mijmeren en dacht terug aan mijn mooie reis naar Ierland precies een jaar geleden. Om het succes na het behalen van mijn bachelor te vieren, vertrok ik met een goede vriend richting de Westkust van Ierland. Het werd een memorabele dag, want diezelfde dag besloot een piloot van Germanwings de cockpit op slot te doen om vervolgens bewust de controle over het vliegtuig te verliezen, waardoor deze zijn Waterloo vond in de Franse Alpen. Wij waren verheugd dat we voorafgaand aan onze vlucht de aanleiding en gevolgen van die crash niet mee hadden gekregen.

Reisingrediënten
Rond het middaguur landden we op Dublin Airport waarna wij met onze huurauto de snelweg kozen richting Galway. Het viel me op dat de auto's er allemaal aan de verkeerde kant reden  – iets waar ik veel later die week een beetje aan ging wennen. Galway is een pittoreske oude havenstad en biedt alles wat een vermoeide reiziger nodig heeft. Hierbij moet je denken aan het meeste gedronken robijnrode bier ter wereld 'Guinness', en niet te vergeten 'Live muziek' uit elke pub. Beide 'ingrediënten' bleken overigens overal waar we kwamen in overvloed aanwezig. Omdat ons doel slechts deels was om tijd te verdoen in de pub, hebben we ons bezoek aan Galway beperkt tot één nacht.

De volgende morgen vervolgden we – uitgerust en voldaan van het overweldigende Ierse ontbijt, dus inclusief  roomboter, brood, warme worstjes, eieren in meerdere varianten en black pudding – onze reis naar Doolin, dat iets zuidelijker ligt aan de Atlantische kust. Doolin is beroemd vanwege haar nabij gelegen Cliffs of Moher, maar ook is er een oude grot te bezichtigen die de derde grootste stalactiet van de wereld huisvest. Ons doel voor de komende dagen was eigenlijk om te wandelen in het nabij gelegen natuurgebied 'The Burren', maar door het onstuimige Ierse weer waren we genoodzaakt om daar niet meteen mee te starten.

Doolin Cave
Om de tijd enigszins nuttig om te krijgen besloten we een bezoek aan de grot te brengen. De afdaling van die grot was best een uitdaging en nadat we 125 treden waren afgedaald, vervolgden we onder begeleiding onze reis gebukt door de zeer nauwe gangen van de grot. Het was goed dat we verplicht een helm moesten dragen – het plafond van de gangen was nogal puntig –, al beschermde die mij niet voor een lichte aanval van claustrofobie. Maar goed, soms is het nuttig om angst te overwinnen. En dan te bedenken dat de ontdekker van die grot over honderden meters door een gangetje net iets groter dan zijn lichaam is gekropen, voordat hij die stalactiet voor het eerst zag. Net als wij besefte hij echter waarschijnlijk ook dat het die uitdaging meer dan waard was geweest.

Na zo'n bijzondere ervaring moet je ook serieus de tijd nemen voor het verwerken van hetgeen je hebt meegemaakt. En dat ging uitstekend in de pub van O'Conner's, waar wij  onze magen vulden met Irish Stew. Het was heel donker in de kroeg en zodoende zag je niet wat je naar binnen kreeg, maar de smaak was gelukkig dik in orde. We gunden onszelf tot slot een glas Guinness om het succesvolle begin van onze reis definitief te bezegelen waarna wij moe maar voldaan onze hoofden te ruste legden.