The Burren

Eerder beschreef ik al over mooie momenten die we beleefden in Galway en onze eerste kennismaking met een gedeelte van de ruige Westkust van Ierland. En nu, met de klanken van het nummer 'Arthur McBride' galmend uit mijn speakers,  schrijf ik deze blog waarin ik het vervolg van onze wandel-escapades en onze onderwerping aan het ruige gebied noteer. Een onvergetelijke ervaring in de setting van 'The Burren National park' waarin we een groot gedeelte van 'The Burren Way' hebben afgelegd.

Weilanden

Na een goede nachtrust in Aille River Hostel in Doolin kregen we van de eigenaar mee dat het komende dagen helder en droog weer zou zijn. Ideaal voor ons om te voet de Westkust wat verder te ontdekken. Het doel van vandaag was het maken van een wandeling die moest eindigen met een bezoek aan The Cliffs of Moher.

Met de gemarkeerde kaart in onze zak vertrokken we vol goede moed aan onze wandeling. Echter al bij de eerste de beste kruising kozen we de verkeerde richting, waardoor we niet langs de mooie groene velden, maar door de zompige weilanden onze route aflegden. In eerste instantie dachten we dat het erbij hoorde, maar als je tot aan je enkels wegzakt, besef je dat dit niet de aangegeven route kan zijn. Nadat we na enkele uren koeien, honden, hazen en paarden achter ons hadden gelaten, openbaarde zich eindelijk iets dat voor een wandelpad moest doorgaan.

The Cliffs of Moher

Hag's head
Rond de middag kwamen we aan in het plaatsje Liscannor waar wij onvervalste fish and chips naar binnen werkten. Beter voorbereid begonnen we dan ook aan de enigszins pittige klim die ons naar Hag's Head leidde. Er is een legende die vertelt dat op dat punt een oude hag (heks) in zee is gestort, nadat zij gek van verliefdheid dagenlang haar held Cú Chulainn achterna had gezeten. Verliefdheid doet rare dingen met een mens. Voor diegenen met voldoende inlevingsvermogen vertoont die rots inderdaad de uiterlijke trekken van een vrouwenhoofd.

Vanaf Hag's Head – het meest Zuidelijke punt van The Cliffs of Moher – namen we het smalle wandelpad over de rand van deze 120 meter hoge rijzige kliffen, op weg naar het bezoekerscentrum een paar kilometer verderop. Naarmate we dichterbij kwamen roken we steeds sterker de zilte lucht die zo kenmerkend is voor de zee. Daarnaast roken we wellicht ook wat angstzweet. Maar lopen langs de kliffen, waar het vaak harder lijkt te waaien, gaf wel een gevoel van onoverwinnelijkheid. Vooral na de reeds afgelegde wandeling van zo'n 25 kilometer, die ons de hele dag vreugde en zelfs een verbrand voorhoofd had gegeven. Wie zegt dat het geen mooi weer is in Ierland?

Stilte

Ook de volgende dag boden de weergoden wandelweer, al hielden we de avond ervoor wandelen niet voor mogelijk. De beenspieren en met name gewrichten, hadden namelijk  behoorlijk te lijden gehad als gevolg van onze ontberingen de dag ervoor. We besloten het dan ook iets rustiger aan te doen en zeker niet te klimmen. En dat hebben we geweten...

Nadat we per auto de streek wat doorkruist hadden, kwamen we aan in Carran, waar 'The Carran Loop' kon worden bedwongen. In dit dorpje wonen nauwelijks mensen en verder is er behalve rots en grasland weinig te beleven. De tocht waar wij onze zinnen op hadden gezet bedroeg 9 kilometer, precies goed voor twee ietwat vermoeide hiking boys. Tot zover alles goed. Later bleek echter dat als gevolg van veel ontbrekende bewegwijzering, – op de foto hiernaast nog wél zichtbaar –, bij die aanvankelijke 9 kilometers nog enkele kilometers moesten worden opgeteld. Tot overmaat van ramp overkwam ons ook dat we op een gegeven moment zo waren afgedwaald, dat we gevoelsmatig de goede kant opgingen, maar in werkelijkheid precies het omgekeerde deden. Deze vergissing voerde ons steeds hoger en verder van ons oorspronkelijke doel. Omdat we toch wat hongerig werden, besloten we uiteindelijk – met gevaar voor eigen leven –  de zeer schuine helling al zittend en zigzaggend langs de vele bomen en struiken, door de modder, naar de veel lager gelegen weg te glijden. De doornige takken negerend gleden we lager en lager. Ruigheid kan ook gevaarlijk zijn. Met een zwaar verhoogde hartslag van de spanning kwamen we een kwartier later beneden aan. Adrenaline maakte plaats voor vermoeidheid en opluchting.

Uitstekende bewegwijzering

Eenmaal beneden kwamen we een vriendelijke Amerikaanse emigrant tegen. Die behulpzame vrouw, die daar een solitair bestaand leidde en de stilte erg kon waarderen, wees ons uiteindelijk de juiste richting, zodat we ruim na lunchtijd toch nog onze auto terugvonden.
Enigszins bekomen van ons avontuur beseften we dat we er ondanks het dreigende gevaar prima vanaf hadden gebracht. Een mooie ervaring rijker. Maar het meest memorabele van deze wandeling was toch wel het gewaarworden van de oorverdovende stilte die hier nog heerst. Het is werkelijk vreemd dat je behalve je eigen ademhaling gewoon niets hoort. De stilte was dan ook indrukwekkend en zelfs een beetje beangstigend, want wanneer is het nog wel eens zo stil?

The Burren

Oorverdovende stilte, op een plek waar gras welig tiert. 

Keien zo groot als auto’s verspreid door weelderig woest landschap. 

Slechts af en toe gestoord door het tjilpen van een verdwaalde vogel 

vraag je je af, wat is hier mis?

Zo’n verlatenheid is een mens niet meer gewend.